„Iliada” to epos, epopeja, podstawowy gatunek literacki, ukształtowany w starożytności. Jest obszernym utworem wierszowanym, przedstawiającym mityczne i historyczne postaci na tle ważnych wydarzeń , przełomowych dla danej społeczności narodowej.
CECHY EPICKIE
- Narrator wszechwiedzący i obiektywny ujawnia się w inwokacji, a wydarzenia relacjonuje z epickim dystansem,
- Inwokacja „Iliady” jest apostrofą (zwrotem) do bogini (Muzy), prośbą o pomoc poecie,
- Zwrot ilustruje temat utworu:”Gniew, bogini, opiewaj Achilla, syna Peleusa”, a wszystko co dzieje się – jest za przyzwoleniem Zeusa.
- Inwokacja wprowadza w akcję i wyjaśnia kompozycję dzieła oraz tłumaczy fatalizm losów bohaterów, którymi kierują tak naprawdę bogowie.
- Dwie płaszczyzny dzieła: boska i ludzka, w wydarzeniach biorą udział bogowie i ludzie.
- Realizuje się przeznaczenie, fatum, zgodnie z którym Parys ma przynieść Troi zgubę.
- Charakterystyczne środki artystyczne, stałe rozbudowane epitety (np. szybkonogi Achilles, przebiegły Ulisses, wielooka Hera), porównania homeryckie, bardzo rozbudowane, liczące kilka wersów.