Poezja lingwistyczna to kierunek w poezji, który pojawił się po roku 1956 i rozwijał w latach sześćdziesiątych.
Podstawą powstającej tradycji stały się dokonania i teoria Awangardy Krakowskiej, która akcentowała zasadnicze znaczenie języka w liryce i traktowała ją jako specyficzną twórczość językową, a poetę określała mianem “rzemieślnika słowa”.
Istotą poezji lingwistycznej jest uznanie języka za właściwy temat poezji, co w praktyce oznaczało przyznanie mu znaczenia przedmiotu i celu poetyckiej refleksji.
Lingwistów cechuje nieufność wobec języka, zwątpienie w jego możliwości poznawcze (język deformuje rzeczywistość) i komunikacyjne (język zafałszowuje porozumienie międzyludzkie oraz komunikację społeczną), poczucie jego kryzysu, przekonanie o nieadekwatności słów i rzeczy.
Poeci-lingwiści przeprowadzali różnego typu operacje językowe:
- szukali brzmieniowego podobieństwa słów,
- maksymalnie wykorzystywali ich naturalną wieloznaczność,
- wydobywali znaczenia etymologiczne,
- reinterpretowali ich potoczny sens,
- analizowali słowo przekształcone i rozbite na fragmenty,
- dokonywali zabiegów słowotwórczych (neologizmy)