- Wiersz oparty na motywach ludowych.
- Poświęcony jest tematyce wiejskiej.
- Jest wierszem ciągłym (bez podziału na strofy).
- Ma charakter melodyjny (jest też utworem śpiewanym, autorem muzyki jest Ignacy Marceli Komorowski).
- Narrator opowiada o kalinie, nadając jej ludzkie cechy.
- Przedstawia ją jako młodą dziewczynę z długimi włosami, przystrojoną czerwonymi koralami, która przegląda się w lusterku.
- W pobliżu strumyka, na którym rosła kalina pojawiał się Jaś i przygrywał na fujarce, wyjątkowo nostalgicznie, żałośnie.
- Czytelnik poznaje radości i smutki kaliny, od radosnej wiosny do smutnej jesieni.
- Poeta wykorzystał środki artystyczne (epitety, przenośnie, porównania), by uplastycznić przedstawiane obrazy i wzmocnić uczucia wzruszenia.
- Czytelnika porusza także los Jasia, choć wie o nim niewiele.
Rosła kalina z liściem szerokim,
Nad modrym w gaju rosła potokiem,
Drobny deszcz piła, rosę zbierała,
W majowym słońcu liście kąpała,
W lipcu korale miała czerwone,
W cienkie z gałązek włosy wplecione.
Tak się stroiła jak dziewczę młode
I jak w lusterko patrzyła w wodę.
Wiatr co dnia czesał jej długie włosy,
A oczy myła kroplami rosy.
U tej krynicy, u tej kaliny
Jasio fujarki kręcił z wierzbiny
I grywał sobie długo, żałośnie,
Gdzie nad krynicą kalina rośnie,
I śpiewał sobie: dana! oj dana!
A głos po rosie leciał co rana.
Kalina liście zielone miała
I jak dziewczyna w gaju czekała,
A gdy jesienią w skrzynkę zieloną
Pod czarny krzyżyk Jasia złożono,
Biedna kalina znać go kochała,
Bo wszystkie swoje liście rozwiała,
Żywe korale rzuciła w wodę.
Z żalu straciła swoją urodę.