Karpiński Franciszek

Franciszek Karpiński

(4 października 1741, Hołosków, Ukraina –  16 września 1825, Wołkowysk, Białoruś)

 

Polski poeta epoki oświecenia.

Pamiętnikarz, dramatopisarz, tłumacz, publicysta, moralista,.

Twórca i główny przedstawiciel nurtu sentymentalnego w polskiej liryce, tzw. „poeta serc”.

Absolwent  kolegium jezuitów w Stanisławowie i Akademii Lwowskiej.

Uważał, że człowiek powinien kierować się w życiu głosem serca, gdyż jest on najbliższy naturze i pozwala dotrzeć do prawdy o samym sobie.

Twierdził, że gwarancją szczęścia jest miłość, a dla artysty najważniejsze są jego indywidualne przeżycia.

Opiekun i nauczyciel dzieci arystokratów.

Sekretarz Adama Czartoryskiego.

Dzierżawca majątku w Kraśniku niedaleko Puszczy Białowieskiej, pod koniec życia wróci do rodzinnej Chorowszczyzny.

Sławę przyniosły mu sielanki, stylizowane na pieśni ludowe.

Autor wierszy patriotycznych.

W późniejszym okresie zwrócił się ku poezji religijnej, dostrzegał ich niski poziomi chciał tworzyć teksty oznaczające się kunsztem literackim. Chciał, by jego pieśni były zgodne z duchem epoki i pełniły funkcję dydaktyczną.

WYBRANA TWÓRCZOŚĆ

  • Laura i Filon.
  • Do Justyny.
  • Tęskność na wiosnę.
  • Pieśń poranna.
  • Pieśń wieczorna.
  • Pieśń o Narodzeniu pańskim.
  • Pieśń o Zmartwychwstaniu Pańskim.