Pieśń znana również pod innymi tytułami, m. in „Bartoszu, Bartoszu” i jako „Krakowiak kosynierów”. Uważana przez lata za pieśń z okresu powstania kościuszkowskiego (1794 r.), powstała jednak później, bo w roku 1837.
Stworzył ją bardzo młody, zaledwie dziewiętnastoletni Marceli Skałkowski (1818-1846), poeta, działacz konspiracyjny, powstaniec. Do 1962 roku autor pieśń nazywano utworem anonimowym, autorstwo ustalił Antoni Knot (1904-1982), uczony, historyk i bibliotekarz, działacz społeczny, dyrektor Biblioteki Uniwersytetu Wrocławskiego. Pieśń śpiewana jest na małopolską melodię ludową.
Bartoszu, Bartoszu!
Oj, nie traćwa nadziei,
Bóg pobłogosławi,
Ojczyznę nam zbawi.
Tam w górę, tam w górę,
Poglądaj do Boga,
Większa miłość Jego,
Niźli przemoc wroga.
Kiliński był szewcem,
On podburzył Warszawę,
Wyprawił Moskalom
Weselisko krwawe.
Nauczył Kościuszko
Pod Racławicami
Jak siekierą, kosą
Rozprawiać z wrogami.
Z maleńkiej iskierki
Oj, wielki ogień bywa,
Oj, pękną, choć twarde,
Przemocy ogniwa.
Oj, ostre, oj, ostre,
Ostre kosy nasze,
Wystarcza na krótkie
Moskiewskie pałasze.