- Zbiór poezji (1898) publikowanych wcześniej na łamach prasy.
- Najważniejszy w zbiorze jest cykl 4 sonetów „Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach” .
- Realizuje wizję impresjonizmu i naturalizmu.
- Ciemne Smreczyny to dolina w Tatrach słowackich, tam są Stawy Ciemnosmreczyńskie.
- Wiersze obrazują tatrzański pejzaż uchwycony jakby fotograficznie w 4 klatkach.
- Każda to inna pora dnia: w nocy, o świcie, w pełni dnia i wieczorem.
- Tam nad stawem przy skale rośnie krzak dzikiej róży, niedaleko próchniejącej limby.
- Natura tylko pozornie jest spokojna, bowiem toczy się tutaj nieustanna walka o przetrwanie.
- Uczłowieczony krzak róży tuli się wystraszony do skały.
- Sytuację krzaku można odnieść do losu ludzkiego.
- Człowiek zmuszony bywa przeciwstawić się trudnej rzeczywistości.
I
W ciemnosmreczyńskich skał zwaliska,
Gdzie pawiookie drzemią stawy,
Krzak dzikiej róży pąs swój krwawy
Na plamy szarych złomów ciska.
U stóp mu bujne rosną trawy.
Bokiem się piętrzy turnia śliska,
Kosodrzewiny wężowiska
Poobszywały głaźne ławy…
Samotny, senny, zadumany,
Skronie do zimnej tuli ściany,
Jakby się lękał tchnienia burzy.
Cisza… O liście wiatr nie trąca,
A tylko limba próchniejąca
Spoczywa obok krzaku róży.
II
Słońce w niebieskim lśni krysztale,
Światłością stały się granity,
Ciemnosmreczyński las spowity
W blado błękitne, wiewne fale.
Szumna siklawa mknie po skale,
Pas rozwijając srebrnolity,
A przez mgły idą, przez błękity,
Jakby wzdychania, jakby żale.
W skrytych załomach, w cichym schronie,
Między graniami w słońcu płonie,
Zatopion w szum, krzak dzikiej róży,
Do ścian się tuli jakby we śnie,
A obok limbę toczą pleśnie,
Limbę, zwaloną tchnieniem burzy
III
Lęki! wzdychania! rozżalenia,
Przenikające nieświadomy
Bezmiar powietrza!… Hen! na złomy,
Na blaski turnic, na ich cienia
Stado się kozic rozprzestrzenia;
Nadziemskich lotów ptak łakomy
Rozwija skrzydeł swych ogromy;
Świstak gdzieś świszcze spod kamienia.
A między zielska i wykroty,
Jak lęk, jak żal ,jak dech tęsknoty
Wtulił się krzak tej dzikiej róży.
Przy nim, ofiara ach! zamieci,
Czerwonym próchnem limba świeci,
Na wznak rzucona świstem burzy…
IV
O rozżalenia! o wzdychania!
O tajemnicze, dziwne lęki!…
Ziół zapachniały świeże pęki
Od niw liptowskich, od Krywania.
W dali echowe słychać grania:
Jakby nie z tego świata dźwięki
Płyną po rosie, co hal miękki
Aksamit w wilgną biel osłania.
W seledyn stroją się niebiosy,
Wilgotna biel wieczornej rosy
Błyszczy na kwieciu dzikiej róży.
A cichy powiew krople strąca
Na limbę, co tam próchniejąca
Leży, zwalona wiewem burzy…