Teofil Aleksander Lenartowicz
(27 lutego 1822, Warszawa – 3 lutego 1893, Florencja, Włochy)
Polski poeta romantyczny, etnograf, rzeźbiarz i konspirator. Członek honorowy Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu.
Nazywał siebie „lirnikiem mazowieckim”, by podkreślić związek swojej poezji z kulturą ludową Mazowsza.
Obok Mickiewicza najpełniej realizował w swych wierszach romantyczną zasadę zwrotu do ludowości.
Luźno związany był z ugrupowaniem literackim cyganeria warszawska i działalnością konspiracyjną Edwarda Dembowskiego.
Wykładał literatury słowiańskie na uniwersytecie w Bolonii i Krakowie, przyjaźnił się z Cyprianem Kamilem Norwidem i Józefem Ignacym Kraszewskim.
Jest autorem m.in. zbiorów poezji:
- „Lirenka” 1855,
- „Nowa lirenka” 1859,
- „Polska ziemia w obrazach” 1848-1850,
- „Piosenki wiejskie dla ochronek” 1861,
- „Poezje” 1863,
- „Album włoskie” 1870,
- „Rytmy narodowe” 1801.
Napisał także poematy”
- „Bitwa racławicka” (1859),
- „Opowiadania mazowieckiego lirnika” 1865.