Michaił (Jurjewicz) Lermontow
(15 października 1814, Moskwa – 27 lipca 1841, Piatigorsk)
Rosyjski romantyk, pisarz, prozaik, dramaturg, zaliczany do grona najwybitniejszych twórców XIX wieku.
Czerpał z motywów ludowych, ilustrując ciekawie świat wokół, wprowadzał aspekty refleksyjno-filozoficzne i patriotyczne do liryki oraz dramatów.
Dwukrotnie zsyłany na Kaukaz za wiersze polityczne:
- „Na śmierć Puszkina” (1837),
- „Pojedynek” (1840).
Mistrz oryginalnej pesymistycznej liryki.
W jego utworach czytelnik odnajdzie:
- romantyczny bunt,
- umiłowanie wolności,
- głęboką troskę o ojczyznę,
- wskazania dotyczące roli poety i poezji w życiu.
Autor poematu „Demon” (1829-1841) oraz powieści „Bohater naszych czasów” (1840), polskie wydanie 1846, przedstawiającej rosyjską odmianę romantycznej „choroby wieku” (postać Grigorija Pieczorina).
Najsłynniejsze wiersze to:
- „Żagiel” (1832),
- „Śmierć poety” (1837),
- „Trzy palmy” (1839),
- „I smutek, i nuda…” (!840),
- „Głaz” (1841),
- „Żegnaj mi, Rosji nieumyta (1841).
Zginął w pojedynku.