- „Kwiaty polskie” to poemat dygresyjny, wzorowany na romantycznych poematach J. Byrona, A. Puszkina, J. Słowackiego.
- Przebywający na emigracji poeta tęsknił za ojczyzną.
- Marzył o Polsce wolnej, sprawiedliwej i praworządnej.
- Symbolem takiej ojczyzny był dla niego piękny, barwny bukiet kwiatów polskich.
- Niektóre fragmenty poematu tworzą odrębną całość, czego Przykładem jest „Modlitwa”.
- Tytuł uzasadnia charakter prośby – modlitwy, skierowanej do Boga Wszechmocnego.
- Podmiot liryczny zwraca sie w imieniu narodu doświadczonego wojennymi cierpieniami.
- Prosi dla wszystkich ludzi którzy doznali dziejowej niesprawiedliwości.
- Treść wyznacza styl i nastrój wiersza, który ma charakter monologu lirycznego.
- Poeta ufa w moc Stwórcy, w możliwość realizacji słusznych spraw, w skuteczność poetyckiego słowa.
- Wiersz – poetycki testament w artystycznej formie przekazuje wolnemu narodowi wizję przyszłej Polski, która będzie sprawiedliwą ojczyzna wszystkich pokoleń.
- Utwór to niejako odezwa polityczna, która wyra za stosunek poety do rzeczywistości.
- Określa to, co autor w życiu prywatnym i publicznym uważa za najważniejsze.
- Jest jego programem poetyckim i społecznym.
- Wyra za patriotyzm Polaka emigranta, dla którego ojczyzna i dom rodzinny to jedno.
- W wierszu czytelnik znajdzie konfrontację dawnej Polski z Polską marzeń.
- Tuwim w „Kwiatach polskich” przypomina, że istnieje moralny kodeks oparty na Dekalogi (X przykazań).,bliskipokoleniuktóreprzezżyłokoszmarczasowpogardyiludobojstwaipragniepowrotu do przykazania podstawowego „Miłuj bliźniego swego, jak siebie samego”.
Wizja przyszłej Polski:
- Ojczyzna wolna od przemocy okupanta i każdej innej formy ucisku.
- Wszystko w kraju ma być swojskie, polskie (np. „Przywróć nam chleb z polskiego pola/Przywróć nam trumny z polskiej sosny”).
- Równość wszystkich obywateli, tolerancja bez względu na pochodzenie czy narodowość (np. „Poucz nas, że pod słońcem Twoim/Nie mas Greczyna ani Żyda”).
- Pełna społeczna sprawiedliwość (np. „Daj pracującym we władanie/Plon pracy ich we wsi i miastach”).
- Prawda i uczciwość w codziennym życiu jako najważniejsze nakazy moralne (np. „Niech prawo zawsze prawo znaczy/A sprawiedliwość – sprawiedliwość”).
My ludzie skromni, ludzie prości,
Żadni nadludzie ni olbrzymy,
Boga o inną moc prosimy,
O inną drogę do wielkości:
Chmury nad nami rozpal w łunę,
Uderz nam w serca złotym dzwonem,
Otwórz nam Polskę, jak piorunem
Otwierasz niebo zachmurzone.
Daj nam uprzątnąć dom ojczysty
Tak z naszych zgliszcz i ruin świętych
Jak z grzechów naszych, win przeklętych.
Niech będzie biedny, ale czysty
Nasz dom z cmentarza podźwignięty.
Ziemi, gdy z martwych się obudzi
I brzask wolności ją ozłoci,
Daj rządy mądrych, dobrych ludzi,
Mocnych w mądrości i dobroci.
A kiedy lud na nogi stanie,
Niechaj podniesie pięść żylastą:
Daj pracującym we władanie
Plon pracy ich we wsi i miastach,
Bankierstwo rozpędź – i spraw, Panie,
By pieniądz w pieniądz nie porastał.
Pysznych pokora niech uzbroi,
Pokornym gniewnej dumy przydaj,
Poucz nas, że pod słońcem Twoim
„Nie mas Greczyna ani Żyda”.
Puszącym się, nadymającym
Strąć z głowy ich koronę głupią,
A warczącemu wielkorządcy
Na biurku postaw czaszkę trupią. (. . .)
Piorunem ruń, gdy w imię sławy
Pyszałek chwyci broń do ręki,
Nie dopuść, żeby miecz nieprawy
Miał za rękojeść krzyż Twej męki.
Niech się wypełni dobra wola
Szlachetnych serc, co w klęsce wzrosły,
Przywróć nam chleb z polskiego pola,
Przywróć nam trumny z polskiej sosny.
Lecz nade wszystko – słowom naszym,
Zmienionym chytrze przez krętaczy,
Jedyność przywróć i prawdziwość:
Niech prawo zawsze prawo znaczy,
A sprawiedliwość – sprawiedliwość.
Niech więcej Twego brzmi imienia
W uczynkach ludzi niż w ich pieśni,