Ze śpiewnika leguna tułacza pochodzi utwór „Nie masz to wiary”. W różnych źródłach znaleźć można kilka wariantów tego utworu (przynajmniej). Pieśń powstała w okresie powstania styczniowego (22 stycznia 1863 -jesień 1864), zasięgiem objęło ziemie zaboru rosyjskiego, był to zbrojny sprzeciw narodowy przeciwko Imperium Rosyjskiemu. Autorem słow pieśni jest Włodzimierz Wolski (1824 – 1882), polski poeta, powieściopisarz, tłumacz, librecista. Autorstwo muzyki przypisywane jest Stanisławowi Moniuszce, ktory współpracował z Wolskim, jest np. autorem libretta do jego „Halki”. Pieśń śpiewana była przez oddział żuawów śmierci, którzy swoim bohaterstwem wsławili się w powstaniu styczniowym, zdobyła popularność w wielu obozach powstańczych.
Nie masz to wiary, jak w naszym znaku,
Na bakier fezy, do góry wąsy.
Śmiech i manierek brzęk na biwaku,
W marszu się idzie, jak gdyby w pląsy.
Lecz, gdy bój zawrze, to nie na żarty
Miecz i karabin do ręki bierzem.
A Polak w boju, kiedy uparty,
Stanie od razu starym żołnierzem.
Marsz, marsz Żuawy, na bój, na krwawy.
Święty a prawy, marsz, Żuawy, marsz!
Słońce lśni jasno, albo z za chmury;
Żuaw ma zawsze uszy do góry,
Różne są losy nierównej wojny;
Z bronią u boku zawsze spokojny.
Kiedyśmy mogli z dłońmi gołemi
Oprzeć się dzikiej hordzie żołnierzy,
To z bronią wyprzem ich z polskiej ziemi,
Nie zna Żuawów, kto w to nie wierzy.
Marsz, marsz Żuawy, na bój, na krwawy.
Święty a prawy, marsz, Żuawy, marsz!