- Wiersz powstał w 1934 roku.
- Stanowi przykład liryki sytuacyjnej.
- Składa się z pięciu zwrotek o różnej ilości wersów.
- Wersy mają także różna liczbę sylab.
- Występują rymy parzyste.
- Utwór odwołuje się do wyrazu „świerzop”, który pojawił się w „Panu Tadeuszu” A. Mickiewicza.
- Wielu czytelników epopei zastanawiało się nad znaczeniem tego słowa, znawcy przedmiotu i badacze poezji łączyli tę nazwę z gorczycą, koniczyną i rzodkwią.
- Także i Gałczyński miał z tym dylemat, ale wcale nie rozwiał wątpliwości.
- W wierszu mamy niezwykłe dociekania.
- Podmiot liryczny uważa jednak, że poznanie wiersza powinno się opierać na odczuciach i pięknie przedstawianych obrazów.
- Nie zawsze jest istotne znaczenie tych słów, no bo jeśli nawet rozszyfrują co oznacza świerzop to czy wpłynie to na odbiór utworu.
- Z taką refleksją każdy czytelnik musi poradzić sobie sam.
- Wiersz napusany jest językiem przypominającym mowę potoczną.
- Nie ma także w nim środków artystycznych.
Jest w I Księdze „Pana Tadeusza”
taki ustęp, panie doktorze:
„Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała…”
I właśnie przez ten świerzop neurastenia cała…
O Boże, Boże…
Bo gdy spytałem Kridla, co to takiego świerzop,
Kridl odpowiedział: – Hm, może to jaki przyrząd?
Potem pytałem Pigonia,
a Pigon podniósł ramiona.
Potem ryłem w cyklopediach,
w katalogach i słownikach,
i w staropolskich trajediach,
i w herbarzach i w zielnikach…
Idzie jesień i zima.
Ale świerzopa ni ma.
Już szepczą naokół panie:
– Cóż się zrobiło z chłopa!
Dziękuje, panie Adamie!!!
Jestem ofiara świerzopa.