Luigi Pirandello
(8 czerwca 1867, Agrigento, Włochy – 10 grudnia 1936, Rzym, Włochy)
Dramaturg i prozaik włoski.
Laureat Nagrody Nobla z 1934 roku.
Syn właściciela kopalni siarki, utracił majątek w krachu gospodarczym i wiele lat pracował jako nauczyciel (1897-1922).
Romanista z wykształcenia, doktorat zdobył w Bonn.
Debiutował jako poeta w 1889 roku.
Sukcesy zaczęły się od premiery „Sześciu postaci scenicznych w poszukiwaniu autora” w 1921 roku i „Henryka IV” w 1922 roku.
Premiera „Sześciu postaci” wywołała skandal w Rzymie, zaś w Mediolanie przyjęto ją entuzjastycznie.
Pirandello podjął problem kłamstwa teatru, przeciwstawiając się tradycji dramatu naturalistycznego, który próbował naśladować rzeczywistość.
Był mistrzem groteski, wykorzystywał ją do pokazania absurdu nierozpoznawalnego świata, odsłaniał relatywizm postaw i zachowań bohaterów, pokazując ich wieloznaczność i możliwość różnych interpretacji.
Wykorzystywał grę pozorów i przekonanie, e dotarcie do jednoznacznej prawdy jest niemożliwe.
Część dramatów to relacje między autorem, aktorem i widzem.
Wydał ponad 40 dramatów, m.in.:
- „Radosny ból” (1899),
- „Wykluczona” (1893)
- „Romanse bez miłości”,
- „Epilog” (1897)
- „Nieboszczyk Mattia Pascal” (1905),
- „Starzy i młodzi” (1907),
- „Kleszcze” (1910),
- „Żeby wszystko było jak należy”,
- „Tak jest, jak się państwu zdaje” (1917)
- „Każdy na swój sposób” (1924),
- „Dziś wieczorem improwizujemy” (1929).