- Wiersz pochodzi z tomu poetyckiego „Sny o potędze”.
- Można go odczytać jako symboliczny rozrachunek z postawą dekadencka.
- Bohaterem wielu wierszy tego zbioru jest człowiek, który walczy o przezwyciężenie niemocy.
- „Poczucie pełni” rozpoczyna się mocną deklaracją zwycięstwa nad niepokojami,m obawami i trwogą.
- Odrzuca też postawę pokory, a kończy równie jednoznaczną manifestacją wolności.
- Metafora („Rozdzwoniłem serca” […] „Rozbujałem duszę…”) pozwala te słowa przypisać poecie, który ogłasza swą niezależność od wzorów i nakazów poetyckich, którym kiedyś pokornie ulegał.
- Słabość i dekadencja przeciwstawione są sile, jaką daje wolność od nakazanych wzorców.
- Znakami tej wolności stają się w wierszu Staffa, np. step, morze, kosmos,
- Wiersz stanowi wyraz pogodzenia się ze sobą i światem, który dla artysty przestaje być groźny i nieprzyjazny.
Poczucie pełni
Wszystko, co we mnie trwożne, poddańcze, pokorne,
Zgniotłem brutalną, dziką pięścią wielkoluda,
Bom ubóstwił potęgi szalejącej cuda,
Orkany rozkiełznane, butne i niesforne!
I rozdzwoniłem serce swe w rozgrane tętno,
Rozbujałem swą duszę niezłomną i hardą
W pieśń mocy wielką, prostą, surową i twardą,
W pieśń burzy i swobody zuchwałą, namiętną.
Znalazłem siebie w wichrów rozuzdaniu ślepem,
W ryku gromu, co wstrząsa oceanów łożem,
W błyskawicy, co pomrocz rozdziera północną!
Teraz jestem bezbrzeżnym, wolnym, dzikim stepem!
Teraz jestem huczącym, rozpętanym morzem
I burzą gwiezdnych wirów potężną, wszechmocną!