- Na początku lat pięćdziesiątych zjawiskiem głośnym staje się awangardowy “antyteatr”.
- Za którego prekursorów można uznać Alfreda Jarry (1873-1907), autora farsy “Król Ubu” i Guillaume Apollinaire, autora pierwszego “dramatu nadrealistycznego”, “Cycki Terezjasza”.
- Dramaturgiem, którego twórczość stanowi datę przełomową w dziejach teatru jest piszący po francusku Irlandczyk Samuel Beckett (1906-1989). Jego sztuki “Czekając na Godota” (1953), “Którzy upadają” czy “Radosne dni”, nie mają prawie akcji, a występujące w nich postacie są karykaturalnie odczłowieczone, sprowadzone do roli tragicznych kukieł niezdolnych do żadnego porozumienia się ani działania.
- Symbolizują skrajnie pesymistyczny pogląd autora na świat i współczesną cywilizację. Szokująca oryginalność i sugestywność utworów Becketta przyniosła mu sławę światową, której wyrazem jest przyznana w 1970 r. Literacka Nagroda Nobla.
- Czołowym przedstawicielem dramaturgii awangardowej jest Eugéne Ionesco (1912-1994), autor między innymi takich sztuk jak: “Łysa śpiewaczka”, “Lekcja”, “Krzesła”, których groteska i absurdalny humor służą demaskowaniu nonsensów współczesnego życia, a niekiedy mają wyraźną wymowę społeczną.