- Psalm napisany wierszem ciągłym.
- Wiersz ma wymowę pochwalną.
- Napisany jest jedenastozgłoskowcem, średniówka po 5 sylabie.
- Tematem jest wdzięczność Bogu za jego wielkość i opiekę nad człowiekiem.
- Podmiot liryczny jest zbiorowy, stanowią go wierni, którzy wielbią Boga.
- Podmiot liryczny wypowiada się w imieniu wszystkich wiernych.
- Odbiorcą jest sam Stwórca, którego wierni proszę, by nie zważał na ich los, ale na własną wielkość i chwałę.
- Bóg został skontrastowany z pogańskimi bóstwami.
- Podmiot wskazuje, że Bóg jest tylko jeden, a ludzie, którzy wierzą „bałwanom ze śrebra, ze złota”, nigdy nie doświadczą jego łaski.
- Występuje apostrofa (np. „Nie nam, nasz Panie, stworzeniu podłemu,/Ale czyń sławę imieniowi swemu!”), powtórzenia (np. „Twe miłosierdzie, Twoja prawda będzie!”), epitety (np. ” pohańcy sprośni”).
Non nobis, Domine, non nobis
Nie nam, nasz Panie, stworzeniu podłemu,
Ale czyń sławę imieniowi swemu!
Niechaj wiadome, niechaj znaczne wszędzie
Twe miłosierdzie, Twoja prawda będzie!
Niechaj pohańcy sprośni nie pytają:
„Gdzie teraz ich Bóg, któremu dufają?”
Nasz Bóg na niebie; cokolwiek zamyśli,
Wszytko się musi stać po Jego myśli.
A ich bałwany ze srebra, ze złota
Nic nie są, jedno ludzkich rąk robota.
Gębą nie mówią, okiem nie patrzają,
Uchem nie słyszą, nosem nie wąchają,
Ręką nic ścisną, nie postąpią nogą,
Gardłem żadnego głosu dać nie mogą.
Bodaj tak i ci, którzy je działają,
A owszem, którzy w nich nadzieję mają!
Izrael w Panu niech nadzieję stawi,
A On go wszelkich trudności pozbawi;
Niech się na Pana dom Aronów spuści,
A On go z łaski swojej nic opuści.
Niech mu dufają, którzy się Go boją,
Bo krom wątpienia w łasce Jego stoją.
Pan o nas pomni, Pan nam błogosławi
I znacznie naród żydowski wystawi,
Wszytkim On łaskaw, którzy służą Jemu,
Tak w małym wieku, jako dorosłemu.
Pan łaskę swoje rozmnoży nad wami
I nad waszymi także dziateczkami,
Pan wam na wieki wieczne błogosławił,
Ten, który niebo i ziemię postawił.
Niebo wysokie Jego jest mieszkanie,
A ziemię ludziom podał w używanie.
Nie martwi, Panie, będą Cię chwalili
Ani ci, którzy pod ziemię wstąpili,
Ale my, którzy na świecie żywiemy,
Wiecznymi czasy sławić Cię będziemy.