- Kierunek w literaturze polskiej w pierwszych 30. latach XX wieku.
- Rozwijał się w Księstwie Warszawskim i Królestwie Polskim, stąd oboczna nazwa klasycyzm warszawski.
- Stanowił w zasadzie kontynuację założeń rodzimego klasycyzmu oświeceniowego, choć formalnie odwoływał się do założeń klasycyzmu francuskiego.
- W teorii i praktyce przedstawiciele tego nurtu traktowali klasycystyczne hasła jasności i precyzji wierszowej w sposób skrajny, wybrzydzając na wszelkie odstępstwa od kostycznie rozumianych reguł tworzenia.
- Twórczość pseudoklasyków stała się polemicznym punktem odniesienia do polskiego romantyzmu.
- przejawiało się to w tzw. walce klasyków z romantykami, którzy zarzucali wprost tym pierwszym hołdowanie fałszywym normom estetycznym, zaś aluzyjnie m- ugodowość polityczną.
- Do przedstawicieli pseudoklasycystów należeli:
- Kajetan Koźmian 1775-1838),
- Ludwik Osiński (1771-1838),
- Alojzy Feliński (1771-1820),
- Franciszek Wężyk (1785-18620<
- Franciszek Ksawery Dmochowski (1762-1818).