Wiek XX zafundował narodowi polskiemu dwie duże reformy monetarne.
I wielka reforma to rządy Władysława Grabskiego (1874-1938), kiedy to ten ekonomista, minister i premier rządu powołał niezależny bank centralny i w 1924 roku przeprowadził wymianę marki niemieckiej na złotego polskiego, ujednolicił w ten sposób system walutowy trzech zaborów, zahamował ogromny wzrost cen, powstrzymano inflację własnymi siłami, bez pomocy obcego kapitału.
II reforma, nazywana dziełem Leszka Balcerowicza, w 1989 roku, przeprowadzona przez rząd Tadeusza Mazowieckiego, gdy podczas hiperinflacji i zadłużenia zewnętrznego przeprowadzono tzw. plan Balcerowicza, który doprowadził do stabilizacji wartości pieniądza, w 1995 przeprowadzono denominację, zmieniono system na wolna gospodarkę, po latach dopiero docenia się zasługi, zarówno Grabskiego, jak i Balcerowicza.