Władysław Stanisław Reymont
(wł. Stanisław Władysław Rejment)
(7 maja 1867, Kobiele Wielkie – 5 grudnia 1925, Warszawa)
Powieściopisarz i nowelista.
Syn organisty, o urozmaiconej i burzliwej młodości.
Skończył kilka klas szkoły parafialnej, pracował w zakładzie krawieckim, w handlu, na kolei, kilkakrotnie powracał do szkoły.
Jako niespełna dwudziestolatek przystąpił do wędrownej trupy aktorskiej, gdzie występował pod pseudonimem Urbański.
Później odbył praktykę kolejarza we wsi Krosnowa pod Skierniewicami.
Zaczął tworzyć z nudów, początkowo poezje, a później utwory prozą.
Wiódł ubogie życie, w 1900 roku za obrażenia w katastrofie kolejowej pod Warszawa dostał wysokie odszkodowanie, które pozwoliło mu żyć godnie i poświęcić się pracy literackiej.
Debiutował w 1893 roku nowelami w warszawskiej „Prawdzie, „Głosie” i w krakowskiej „Myśli”.
W 1902 roku Reymont ożenił się z Aurelią Szabłowską, kilkanaście lat później kupił majątek w Kołczakowie koło Wrześni.
Za powieść „Chłopi” (1901-1908), opublikowaną w latach 1904-1909, otrzymał w 1917 roku literacką Nagrodę Nobla.
Najważniejsze utwory:
- „Komediantka”1896 roku,
- „Ziemia obiecana” 1899,
- „Chłopi”, cykl powieściowy 1899-1909,
- trzy cykle nowel: „Z pamiętnika”, „Na krawędzi”, „Burza”,
- „Rok 1794” 1914-1918, trylogia dotycząca powstania kościuszkowskiego, kampanii napoleońskiej, powstania styczniowego i listopadowego.