Sanatorium „Marconi” to reprezentacyjny i najbardziej okazały obiekt sanatoryjny w Busku Zdroju. W 1824 roku Feliks Rzewuski zlecił budowę Łazienek polskiemu architektowi pochodzenia włoskiego Henrykowi Marconiemu[1], budowniczemu min. Pałacu Paca, Hotelu Europejskiego, Wodozbioru w Ogrodzie Saskim w Warszawie czy neoklasycznego pałacu w Chrobrzu.
Henryk Marconi wzorując się na starorzymskich obiektach użyteczności publicznej (rzymskich termach) wybudował obiekt na kształt litery „T”, złożony z wysokiego korpusu głównego i dwóch parterowych skrzydeł bocznych. W pijalni wód mineralnych w holu głównym sanatorium znajdują się kolumny z głowicami korynckim.
Na głowicach kolumn można odnaleźć symbol dawnego Uzdrowiska, delfiny – mitologiczną alegorię zdrowia. Kolumny tworzą jak gdyby bramy w czterech kierunkach, a patrząc do góry, widzimy dekoracyjną galeryjkę. Do sali koncertowej, kierują gipsowe posągi Orfeusza i Eurydyki. W sali koncertowej (obecnie po przebudowie na 170 miejsc) po obu stronach ścian, pomiędzy lustrami na kolumnach umieszczone są popiersia bogów rzymskich.
Słynne buskie łazienki oddano do użytku w 1936 roku.
Tak kiedyś, jak i obecnie Łazienki, czyli w tej chwili Sanatorium „Marconi” zajmuje centralne miejsce parku zdrojowego[2].
[1] Henryk Marconi (ur. 7 stycznia 1792 w Rzymie, zm. 21 lutego 1863 w Warszawie) – architekt pochodzenia włoskiego, od 1822 w Polsce, jeden z najwybitniejszych i najbardziej płodnych polskich architektów pierwszej połowy XIX wieku. Kochał polskie zimy i kolorowa jesień, dlatego pozostał w naszym kraju. Pochowany został na Powązkach w Warszawie.
[2] S. Rogala, Busko-Zdrój i okolice, Kielce 1999, s. 31.