Friedrich Schiller
(1759 – 1805)
Twórca nowoczesnego dramatu, wyraziciel ideałów wolności i sprawiedliwości , a także romantycznego buntu jednostki przeciw ograniczającym ją społeczno-kulturowym zasadom feudalnym, współtwórca |”rewolucji kulturalnej” nazwanej okresem burzy i naporu.
Drugi obok Goethego niemiecki poeta, który kształtował świadomość polskich romantyków.
Twórczością |Schillera pasjonowało się w Polsce na początku XIX wieku środowisko teatralne (np. J. N. Kamiński), literackie (np. K. Brodziński) i studenckie (filomaci).
Wiersze Schillera tłumaczył A Mickiewicz (np. „Rękawiczka”), a pod wpływem „Hymnu do radości” kształtował swoją programową „Odę do młodości”, zachwycał się też dramatem „Zbójcy” (1781, polskie wystawienie 1803), przedstawiającym tragiczną postać szlachetnego zbójcy, Karola Moora, który zdecydował się walczyć z feudalnym światem i zginął, broniąc ideałów wolności jednostki i sprawiedliwości społecznej.
Romantyków poruszała również mieszczańska tragedia Schillera „Intryga i miłość” (wyd 17873, polskie wystawienie 1818), ukazująca historię zakochanych, mieszczanki Luizy i barona Ferdynanda, których szczęście niszczą dworskie intrygi, różnice i przesądy stanowe.
Inne dramaty Schillera to np. „Maria Stuart” (1801), z którą ideowo spokrewniona jest „Maria Stuart” (1929) Juliusza Słowackiego.