„Sitowie” Juliana Tuwima

  • Wiersz jest przykładem bezpośredniej  liryki opisowo-refleksyjnej.
  • Składa się z 6 strof po 4 wersy.
  • Wersy są różnej długości, mają po 9, 10, 13 zgłosek.
  • Występują rymy przeplatane.
  • Tematyka wiersza odnosi się pracy twórczej artysty.
  • Podmiotem lirycznym jest poeta, twórca, przedstawiający własny sposób postrzegania świata.
  • Odnajdziemy wspólnie z nim powroty do dzieciństwa, czasu szczęśliwości i spokoju.
  • Jest więc radosny beztroski chłopiec i dojrzały mężczyzna.
  • W dzieciństwie wszystko było piękne i takie proste
  • Później wracamy do teraźniejszości, kiedy poecie trzeba słów i opisu atrakcyjnych obrazów.
  • Jest więc radosny beztroski chłopiec i dojrzały mężczyzna.
  • Poeta to taki odrębny byt, inny od szarych zjadaczy chleba.
  • Występują epitety (np. „wonna mięta”)przenośnie (np. „tak zawsze ze wszystkiego będę słowa wyrywał w rozpaczy”.

Wonna mięta nad wodą pachniała,
kołysały się kępki sitowia,
Brzask różowiał i woda wiała,
wiew sitowie i miętę owiał.

Nie wiedziałem wtedy, że te zioła
będą w wierszach słowami po latach
i że kwiaty z daleka po imieniu przywołam,
zamiast leżeć zwyczajnie nad wodą na kwiatach.

Nie wiedziałem, że się będę tak męczył,
słów szukając dla żywego świata,
nie wiedziałem, że gdy się tak nad wodą klęczy,
to potem trzeba cierpieć długie lata.

Wiedziałem tylko, że w sitowiu
są prężne, wiotkie i długie włókienka,
że z nich splotę siatkę leciutką i cienką,
którą nic nie będę łowił.

Boże dobry moich lat chłopięcych,
moich jasnych świtów Boże święty!
Czy już w życiu nie będzie więcej
pachnącej nad stawem mięty?

Czy to już tak zawsze ze wszystkiego
będę słowa wyrywał w rozpaczy,
i sitowia, sitowia zwyczajnego
nigdy już zwyczajnie nie zobaczę?