- Przypisuje się jej biblijny rodowód w znaczeniu lojalności, posłuszeństwa, czci i szacunku.
- Kiedyś traktowano ją jako środek konserwujący oraz substancję magiczną.
- Traktowano jako rzecz niezbędną do życia.
- Dziś symbolizuje najprostsze pożywienie, proste życie (chleb i sól).
- Jest także znakiem bogactwa (odniesienie do żup solnych).
- Wzbronić komuś soli to odmówić mu gościnności.
- Tak wiec sól to znak gościnności i przyjaźni.
- Długa zażyła przyjaźń określana jest zwrotem „zjeść z kimś beczkę soli”.
- Sól to emblemat opanowania i posłuszeństwa, roztropności, uwagi i oczyszczenia.
- Zamienić się w słup soli to znieruchomieć, zastygnąć w bezruchu.
- Sól ziemi to określenie ludzi najcenniejszych, najbardziej wartościowych.
- Sól to również płodność i namiętność.
Odniesienia znaleźć można:
- Ewangelia św. Mateusza 5,13.
- Ewangelia św. Marka 9, 48-49.
- II Księga Królewska 2, 19-21.
- Księga Ezdrasza 4, 14-16.
- Księga Eklezjastyka 39,31.
- Numeri 18,19.
- Leviticus 3,13.
- List św. Pawła do Kolosan 4,6.
- M. Rej, „Krótka rozprawa między wójtem, panem i plebanem”.
- S. Trembecki, „Własności soli”.
- A. Mickiewicz, „Pan Tadeusz”.
- S. Żeromski, „Ludzie bezdomni”.
- S. Wyspiański, „Bolesław Śmiały”.
Wg Słownika symboli literackich R. Kuleszewicza, Białystok 2003.