„Spalone rękopisy” Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej

  • Utwór z gatunku liryki refleksyjnej.
  • Tworzą go w zasadzie zwrotki, jedna składająca się z pięciu wersów, druga dwuwersowa.
  • Tematem jest twórczość literacka.
  • Poeta przedstawia Safonę, starożytną mistrzynię poetyckich wyznań.
  • Pawlikowska uznała siebie za spadkobierczynię Safony.
  • Rozumie też, że życie toczy się nieustannie, wiec ktoś ją też w przyszłości zastąpi.
  • Pokazana jest w ten sposób ciągłość historii.
  • Podmiotem lirycznym jest sama poetka.
  • W wierszu znajdziemy różne środki stylistyczne, m. in. epitety (np. „dymy różane”), przenośnie (np. „ociężałą, chociaż szaloną chmurą płynęły przez czas”), uosobienia (np. „poezja nie poszła w las”).

Gdy świat Safonę odrzucał,
Gdy jej dorobek palono,
Buchnęły dymy różane;
Ociężałą, chociaż szaloną
Chmurą płynęły przez czas.

Wciągnęłam ją z wiatrem w płuca:
Poezja nie poszła w las…