Leopold Henryk Staff
(14 listopada 1878, Lwów, Ukraina – 31 maja 1957, Skarżysko-Kamienna)
Polski poeta, tłumacz i eseista. Nazywany „poetą trzech pokoleń”, Młodej Polski, międzywojnia, literatury powojennej.
Klasyk poezji polskiej XX wieku.
Studiował prawo, filozofię i romanistykę na Uniwersytecie Lwowskim. Działał w Kółku Literackim, był współredaktorem pisma „Młodość”.
Debiutował tomikiem „Sny o potędze” w 1901 roku.
W latach 1901–03 Staff odbył podróże do Włoch i Francji, dokąd później wielokrotnie wyjeżdżał (zwłaszcza do ulubionej Italii),
co wzbogaciło jego poezję o ważne motywy kulturowe.
Podczas okupacji przebywał w Warszawie, brał udział w powstaniu warszawskim. W czasie okupacji Staff prowadził konspiracyjne wykłady. Z płonącej stolicy w 1944 r. po Powstaniu Warszawskim, transportem z Pruszkowa trafił z żoną do Starachowic, gdzie małżeństwem zaopiekował się wikary parafii Św. Trójcy, ks. Antoni Boratyński.Po miesiącu schronił się u Morstinów w Pawłowicach.
Po wojnie przez krótki czas mieszkał w Krakowie, potem wrócił do zrujnowanej Warszawy. W 1953 r. małżeństwo zaprosił do siebie ks. Boratyński, który został proboszczem w parafii św. Józefa w Skarżysku-Kamiennej. Staffowie przyjechali 10 VI 1953 r. i odtąd czynili to co roku. W korespondencji Staff nazwał miasto swoim „Rekonwalescentopolem”.
Tutejsze letnie pobyty dawały Staffom ukojenie, ciszę i spokój w zieleni. Po śmierci żony w marcu 1957 r. Staff ponownie przyjechał do swego przyjaciela. Okazał się to ostatni pobyt. Poeta zmarł 31 V 1957 r. na plebanii w parafii św. Józefa w Skarżysku-Kamiennej. Ciało przewiezione do Warszawy i pochowano w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim
Uznawany za jednego z najwybitniejszych twórców literatury XX wieku, nazywany przedstawicielem współczesnego klasycyzmu, twórcą trzech epok literackich:
- Młodej Polski,
- dwudziestolecia międzywojennego,
- współczesności.
Prekursor poezji codzienności, związany także z franciszkanizmem i parnasizmem. Jego twórczość ewaluowała wraz ze zmianami w samej literaturze. Mistrz harmonii i umiaru.
Początkowo posługiwał się symboliką, niedopowiedzeniami, budował nastrój. Przeciwstawiał się charakterystycznemu u schyłku wieku XIX – pesymizmowi, chwalił postawę aktywną, gloryfikował życie codzienne, głosił optymizm jako wartość bardzo znaczącą. Podkreślał również wartość kultury i sztuki. Nawiązywał do antyku, franciszkanizmu, filozofii i tradycji renesansowych. Chwalił postawę stoików, spokojną, radosną egzystencję.
Był mistrzem sonetu, posługiwał się też innymi odmianami wiersza.
Określany poetą uśmiechu, pogodnego i życzliwego dystansu wobec otaczającego świata.
Za pracę literacką otrzymał tytuł honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego.
Tłumacz arcydzieł literatury antyku i renesansu, podejmował w swych utworach polemikę z kulturą dawnych epok.
Najbardziej znane zbiory to:
- „Sny o potędze”,
- „Dzień duszy”,
- „Ptakom niebieskim”,
- „Gałąź kwitnąca”,
- „Uśmiechy godzin|”,
- „Wysokie drzewa”,
- „Wiklina”.
najbardziej znane wiersze to:
- „Kowal”,
- „Deszcz jesienny”,
- „Przedśpiew”,
- „Wysokie drzewa”,
- „Ars poetica”.
Pisał także dramaty i tłumaczył psalmy, literaturę francuską i niemiecką.