W formach odmiany wyrazów wyróżniamy dwie formy fleksyjne:
- temat (część pozostałą po odrzuceniu końcówki),
- końcówkę (końcową część wyrazu zmieniającą się w toku odmiany).
dom-Ø, mał-y
dom-u, mał-ego
dom-owi, mał-emu
dom-Ø, mał-y
dom-em, mał-ym
dom-u, mał-ym
Formy, które nie posiadają końcówek oznaczamy zerem morfologicznym Ø.
W odmianie niektórych wyrazów tematy nie zmieniają się. W wielu jednak przypadkach występują w różniących się obocznych postaciach. Oboczności polegają na wymianie samogłosek i spółgłosek, np.
- sen-Ø, sn-u, śni-e (e: Ø, s:ś, n:ń),
- dół -Ø, doł-u, dol-e (o:ó, l:ł).
Wymiany samogłoskowe polegają na zastępowaniu jednej samogłoski drugą lub pojawieniu się albo zanikaniu samogłoski e w obocznych tematach wyrazów, np.
- e:o (biorę – bierzesz),
- e:a (świat – świecie),
- e:ó (dół – dołu),
- ę:ą (dąb – dęby),
- e:Ø (pies – psa).
Wymiany spółgłoskowe polegają na zastępowaniu w tematach obocznych spółgłoski twardej na miękka lub inną twardą, np.
- b: b’ (baba-babie),
- w:w’ (ława – ławie),
- d:dź (idę – idziesz),
- z:ź (wiozę – wieziesz),
- t:ć (bat: bacie),
- s:ś (rosa – rosie),
- p:p’ (step – stepie),
- k:c (ręka – ręce),
- g:dz (noga – nodze),
- k:cz (tłukę – tłuczesz),
- g:ż (mogę – możesz),
- r:rz (rura – rurze),
- ch:sz (mucha – musze),
- ł:l (stół – stole).