- Tak, jak w poprzednich szacher cyku podmiotem lirycznym jest ojciec.
- Adresatem w tym przypadku są ubranka zmarłej córki.
- Podmiot liryczny opisuje wyjmowane ze skrzyni stroje zmarłej córki.
- Uświadamiają mu one ogrom straty, którą ponióśł.
- Rozbudzają żal, czułość i smutek.
- Prosi, by nie przypominały mu zmarłej córki.
- Do nich się zwraca w początkowej apostrofie.
- Poeta nie potrafi pogodzić się z ta śmiercią, choć wie, że jest to sytuacja nieodwracalna.
- Rozpamiętuje obraz dziecka włożonego do trumny.
- Pojawiają się motywy rozpaczy i miłości ojcowskiej.
Środki artystyczne:
- apostrofa (np. „Nieszczęsne ochędóstwo, żałosne ubiory”),
- personifikacja (np. ubranka dziecka),
- eufemizm (np. „sen żelazny, twardy, nieprzespany”).
- zdrobnienia (np. „uploteczki, letniczek”),
- epitety (np. „paski złocone”).
Nieszczęsne ochędóstwo, żałosne ubiory
Mojej najmilszej cory!
Po co me smutne oczy za sobą ciągniecie,
Żalu mi przydajecie?
Już ona członeczków swych wami nie odzieje
Nie masz, nie masz nadzieje!
Ujął ją sen żelazny, twardy, nieprzespany…
Już letniczek pisany
I uploteczki wniwecz, i paski złocone,
Matyczne dary płone.
Nie do takie łożnice, moja dziewko droga,
Miała cie mać uboga
Doprowadzić! Nie takąć dać obiecowała
Wyprawę, jakąć dała!
Giezłeczkoć tylko dała a lichą tkaneczkę;
Ojciec ziemię brełeczkę
W główki ziemie brełeczkę
W główki włożył – Niestetyż, i posag, i ona
W jednej skrzyneczce zamkniona!