- Wiersz ukazał się z adnotacją Muzeum – Oświęcim, 1948.
- Jest przykładem liryki wyznania.
- Składa się z 4 zwrotek, posiadających różną liczbę wersów.
- Jest przykładem wiersza białego (bez znaków interpunkcyjnych).
- Jest wierszem intonacyjnym (odmiana wiersza wolnego).
- Tematem sa okrucieństwa wojny, zbrodnie w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau, bestialstwo ludzi wobec ludzi.
- Stanowi rodzaj dokumentacji dokonanych zbrodnio niewątpliwie dokumentacja hitlerowskich zbrodni.
- Poeta przedstawia obraz kobiet, jakże inny od realnego, poprzez zgromadzone w muzeum to, co pozostało z zamordowanych ludzi.
- To przedziwne eksponaty (włosy, okulary, szczoteczki do zębów, kule,szczotki do włosów, grzebienie, szpilki, walizki).
- Podmiotem lirycznym jest człowiek zwiedzający muzeum, który zna historię tego miejsca.
- Przedstawione przedmioty „krzyczą” głosami zamordowanych.
- „Warkoczyk” kojarzy się z dzieciństwem, beztroską, w tym wierszu stanowi rodzaj zaprzeczenia tego postrzegana.
- Symbolem dokonanego tu bestialstwa czyni warkoczyk dziecięcy, obraz najbardziej wstrząsający wywołany „mysim ogonkiem”.
- To pozornie beznamiętny wiersz, w rzeczywistości obraz przerażenia, rozpaczy i bezsilności.
- Jednocześnie to protest przeciwko ludobójstwu.
Kiedy już wszystkie kobiety
z transportu ogolono
czterech robotników miotłami
zrobionymi z lipy zamiatało
i gromadziło włosy
Pod czystymi szybami
leżą sztywne włosy uduszonych
w komorach gazowych
w tych włosach są szpilki
i kościane grzebienie
Nie prześwietla ich światło
nie rozdziela wiatr
nie dotyka ich dłoń
ani deszcz ani usta
W wielkich skrzyniach
kłębią się suche włosy
uduszonych
i szary warkoczyk
mysi ogonek ze wstążeczką
za który pociągają w szkole
niegrzeczni chłopcy.