- Utwór pokazuje stosunek poety do przyrody.
- Autor jest wrażliwy na piękno i majestat gór.
- Pejzaż jest jednocześnie pełen spokoju i uroku, a jednoczesnie groźni, dlatego też nie nastawia pogodnie.
- Dostrzega ogromne kontrasty w przyrodzie i swej duszy.
- Uderza malarskość utworu, wrażliwość na światło i kolor.
- Tetmajer doskonale uchwycił piękne elementy pejzażu.
- Utrwala ulotne wrażenia, zaznacza tylko moment, niepowtarzalny kolor, zestawienie barw, niewidoczne szczegóły.
- Takim szczegółem jest też martwy głaz, którego obraz jest niepowtarzalny.
- Obcowanie z przyrodą to ogrom przeżyć i pięknych chwil.
- Stanowi rodzaj ucieczki od dręczących problemów.
- Refleksja w ostatniej zwrotce jest pesymistyczna, jest tu powrót do czegoś, co sprawiło żal, osamotnienie.
- Taka forma kontrastuje z atmosferą uczuciową zwrotek z opisem Świnicy.
- Jest to doskonały przykład techniki impresjonistycznej kształtowania krajobrazu.
Taki tam spokój… Na gór zbocza
światła się zlewa mgła przezrocza
Na senną zieleń gór.
Szumiący z dala wśród kamieni,
W słońcu się potok skrzy i mieni
W srebrno-tęczowy sznur.
Ciemno-zielony w mgle złocistej
Wśród ciszy drzemie uroczystej
Głuchy smrekowy las.
Na jasnych, bujnych traw pościeli,
Pod słońce się gdzieniegdzie bieli
W zieleni martwy głaz.
O ścianie nagiej, szarej, stromej,
Spiętrzone wkoło skał rozłom
W świetlnych zasnęły mgłach.
Ponad doliną się rozwiesza
Srebrzysto-turkusowa cisza
Nieba w słonecznych skrach.
Patrzę ze szczytu w dół: pode mną
Przepaść rozwarła paszczę ciemną —
Patrzę w dolinę w dal:
I jakaś dziwna mnie pochwyca
Bez brzegu i bez dna tęsknica,
Niewysłowiony żal…