Wieszcz to poeta natchniony, nawet prorok, słowo to zyskało na znaczeniu właśnie w okresie polskiego romantyzmu. To właśnie wówczas przypisywano szczególna rolę wybitnym twórcom, oczekując od nich „wybawienia” kraju. Uważano bowiem, że posiedli nadzwyczajną zdolność poznawania i rozumienia świata, dziejów i losów narodu, wraz z umiejętnością przewidywania „wieszczenia” przeszłości.
Miano wieszczów zyskali wówczas:
- Adam Mickiewicz,
- Juliusz Słowacki,
- Zygmunt Krasiński.
W literaturze pojawiła się nawet tzw. koncepcja „trzech wieszczów”.
W okresie późniejszym niektórzy z historyków literatury stawiali, obok Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego, Cypriana Kamila Norwida. Wielu jednak odmawiało mu tego tytułu. Spory także dotyczyły Zygmunta Krasińskiego, sugerowano wręcz, że jego dorobek literacki nie jest w żadnym stopniu równoznaczny z pozycją Mickiewicza i Słowackiego.