- Wiersz z gatunku liryki opisowo-refleksyjnej.
- Składa się z 15 zwrotek (,-, 2-, 3- wersowych).
- Tytułowa Utopia to wyspa szczęśliwości.
- Jest to wyspa, gdzie wszystko staje się oczywiste, gdzie nie ma nurtujących człowieka od wieków pytań.
- Tematem wiersza jest doskonałość.
- Niestety, nie jest ona pozytywna, raczej upiorna.
- Wszystko na tej wyspie jest doskonałe, istnieją tylko drogi dojścia, krzaki uginają się od odpowiedzi, drzewa są tylko niezwykłe, np. Zrozumienia, Słusznego Domysłu, jezioro jedynie Głębokiego Przekonania.
- Tak naprawdę nie ma takiego świata, tak idealnego, jest po prostu mrzonką, utopią.
- Podmiot liryczny nie został jasno określony, wiadomo, że to człowiek opisujący Utopię.
- Wymienia wartości, które są naprawdę bezwartościowe.
- Szymborska kończy utwór stwierdzeniem „W życiu nie do pojęcia”
- Codzienna rzeczywistość jest zupełnie inna, z ogromem wątpliwości, poszukiwań i zdobywanego w ten sposób zadowolnia.
- Człowiek musi sam odkrywać, poznawać, trudzić się, odkrywać sen istnienia.
Wyspa, na której wszystko się wyjaśnia.
Tu można stanąć na gruncie dowodów.
Nie ma dróg innych oprócz drogi dojścia.
Krzaki aż uginają się od odpowiedzi.
Rośnie tu drzewo Słusznego Domysłu
o rozwikłanych odwiecznie gałęziach.
Olśniewająco proste drzewo Zrozumienia
przy źródle, co się zwie Ach Więc To Tak.
Im dalej w las, tym szerzej się otwiera
Dolina Oczywistości.
Jeśli jakieś zwątpienie, to wiatr je rozwiewa.
Echo bez wywołania głos zabiera
i wyjaśnia ochoczo tajemnice światów.
W prawo jaskinia, w której leży sens.
W lewo jezioro Głębokiego Przekonania.
Z dna odrywa się prawda i lekko na wierzch wypływa.
Góruje nad doliną Pewność Niewzruszona.
Ze szczytu jej roztacza się istota rzeczy.
Mimo powabów wyspa jest bezludna,
a widoczne po brzegach drobne ślady stóp
bez wyjątku zwrócone są w kierunku morza.
Jak gdyby tylko odchodzono stąd
i bezpowrotnie zanurzano się w topieli.
W życiu nie do pojęcia.