- Wiersz ukazał się w tomie „Miasto bez imienia” w 1969 roku.
- Podmiot liryczny ujawnia się w pierwszym wersie.
- Można go utożsamić z autorem, co potwierdzają formy czasownika w 1 osobie liczby pojedynczej (np. „tęskniłem”, „żartuję”).
- W kolejnych wersach zastosowanie znalazły zaimki „nas”, „my”, co świadczy, że są to wypowiedzi w imieniu wielu twórców.
- Wiersz stanowi rodzaj monologu na temat koncepcji i celu poezji i sztuki.
- Tytuł jest jakby wprowadzeniem do tych rozważań, stanowi rodzaj manifestu programowego.
- Zastosowany znak zapytania sugeruje, że tak naprawdę szufladkowanie sztuki jest niemożliwe.
- Według poety reguły i zasady nie znajdują w poezji zastosowania.
- Istotne jest, by przekazywać treści w sposób prosty, zrozumiały, bo tylko w ten sposób dotrzeć można do czytelnika.
- Celem poezji jest rzetelne pokazanie świata wokół, prawdy, wartości, uczuć.
- Poezja bowiem ma charakter irracjonalny, ważna jest wena, natchnienie i to”co poecie w duszy gra”.
- Wykorzystać ją można dla wzniosłych celów, ale także zła.
- Wiersz nie posiada rymów, a wersy są zróżnicowanej długości, od 13 do 19.