Charles Pierre Baudelaire
( 9 kwietnia 1821, Paryż, Francja – 31 sierpnia 1867, Paryż, Francja)
Poeta i krytyk francuski.
Po śmierci ojca wraz z matką i ojczymem zamieszkał w Lyonie, gdzie w 1833 roku wstąpił do College Royal, w 1836 roku wrócił do Paryża i kontynuował naukę w College Louis-le-Grand. W tym też czasie powstają pierwsze, pisane po łacinie i po francusku, próby poetyckie.
W latach 1841-1842 odbywa podróż na Mauritius do Indii, a następnie osiedla się w Paryżu i rozpoczyna pracę literacką.
W 1848 roku bierze udział w rewolucji lutowej i zaczyna przekład dzieł Edgara Poe.
W 1864 roku osiada w Brukseli, pracuje tam nad małymi poematami prozą.
Baudelaire jest jednym z pierwszych w poezji światowej „poetów przeklętych”, okrutnie obchodzi się z nim życie, chory, nierozumiany szuka rekompensaty w obrazach zniszczenia i śmierci.
W wierszach porusza tematykę:
- „Zniszczenie”, zło przybiera postać demona, wcielonego w kobiece piękno,
- „Gra”, świat paryskich szulerów i prostytutek,
- „Otchłań”, strach przed „wielką dziurą” wszechświata,
- „Marzenie ciekawego”, cienkie granice między bytem a nicością.
Widziano w nim mistrza posępnych, ponurych nastrojów, a utwory za pochwałę amoralności.
W 1886 roku doznaje gwałtownego ataku nieznanej choroby, zostaje sparaliżowany i nie mówi, a rok później umiera.
Napisał m.in.:
- „Salon” 1845,
- „Salon” 1846,
- „Kwiaty zła” 1857,
- „Sztuczne raje” 1860,
- „Paryski spleen” 1864,
- „Odpryski” 1866.