Dadaizm to awangardowy ruch literacko-artystyczny funkcjonujący w początkowych dekadach XX wieku, w latach 1916-1923. Rozwijał się przede wszystkim w Austrii, Niemczech, Szwajcarii, Francji i USA. Jego powstanie łączono z protestem przeciwko wojnie oraz pewnym zasad mieszczańskim, co generowało negację dotychczasowej kultury, nieuznawanie społecznych wartości, konwenansów i konwencji, sami twórcy (dadaiści) nazywali ten nurt „antysztuką”.
Dadaizm proponował:
- nową koncepcję sztuki i zerwanie z tradycją,
- prowokowanie przedmiotami,
- dowolny przekaz, często pełen zniekształceń,
- oddanie chaosu i braku sensu współczesnego świata,
- przypadkowe, improwizowane zestawienia rozmaitych elementów,
- absurdalny humor,
- szokowanie publiczności czy słuchaczy.
Nazwa „dadaizm” po po francusku oznacza drewnianą zabawkę.
Znawcy przedmiotu nie uważają dadaizmu za styl odrębny, wskazując że jest on kompilacją futuryzmu i kubizmu, a większość twórców to późniejsi surrealiści.
Wybitni przedstawiciele tego nurtu to:
- Max Ernst,
- Francis Picabia,
- Marcel Duchamp.