W oświeceniu propagowana filozofia wyższości rozumu i zmysłów zaowocowała odrzucaniem jakichkolwiek form tłumaczenia świata, jeśli niezgodne były własne z rozumem. Popularne stały się wówczas dwie postawy:
- deizm (łac. deus, Bóg), który nie negował istnienia Boga, podkreślając jego doskonałość i stworzenie świata, kwestionując zaś ingerencję Stwórcy w dalsze jego funkcjonowanie świata,
- ateiści (łac. atheos, bezbożny), prezentowali poglądy znacznie bardziej radykalne od deistów, zaprzeczając w ogóle istnieniu Boga.