- wiersz ukazał się w tomie „Sokrates tańczący” w 1920 roku.
- Ma charakter prowokacyjny. Stanowi polemikę z krytykami oczekującymi od twórcy patosu i powagi.
- Artysta woli jednak radość chwili, wiosnę i tętniące życiem ulice miasta.
- Wiersz jest pochwałą radości, beztroski, entuzjazmu i swobody.
- Jest także afirmacją poezji prostej, codziennej, radosnej, bliskiej człowiekowi.
- Podkreśla to potoczny język, kolokwializmy, ironiczny zwrot „do krytyków”.
- Wiersz jest dynamiczny poprzez nierówną liczbę sylab w wersach, wiele wołaczy, czasowników, wyliczeń.
- zaliczamy go do liryki bezpośrednie, liryki zwrotu do adresata.