- Sonet pochodzi z cyklu odeskiego, który powstał w 1826 roku,
- Powstał podczas przymusowego pobytu porty w Odessie.
- Mickiewicz romansował wówczas z Karoliną Sobańską i była w salonach literackich Odessy, prowadzonych przez panie, stając się ich ulubieńcem.
- W utworach tamtego okresu odnaleźć można elementy miłości, erotyzmu, charakterystyczne dla sonetu.
- Treścią jest pożegnanie zakochanych, którym przychodzi to wyjątkowo trudno.
- Podmiotem lirycznym jest kochanek, ktory życzy najdroższej spokojnych snów pod opieką anioła.
- Ciągle powtarza dobranoc a nie pozwala odejść ukochanej.
- Słowo dobranoc zaczyna każdą zwrotkę, stanowi motyw przewodni całego sonetu.
- W sonecie jest wiele niedomówień i aluzji, które musi niejako wypełnić sam czytelnik.
- Utwór jest przykładem sonet włoski z dwoma pierwszymi zwrotkami czterowersowymi i dwoma trzywersowymi.
- Poeta zastosował układ rymów typu abba abba cdc dcd.
Dobranoc! już dziś więcej nie będziem bawili,
Niech snu anioł modrymi skrzydły cię otoczy,
Dobranoc, niech odpoczną po łzach twoje oczy,
Dobranoc, niech się serce pokojem zasili.
Dobranoc, z każdej ze mną przemówionej chwili,
Niech zostanie dźwięk jakiś cichy i uroczy,
Niechaj gra w twoim uchu, a gdy myśl zamroczy,
Niech się mój obraz sennym źrenicom przymili.
Dobranoc, obróć jeszcze raz na mnie oczęta,
Pozwól lica — Dobranoc! — chcesz na sługi klasnąć?
Daj mi pierś ucałować — Dobranoc, zapięta.
— Dobranoc, już uciekłaś i drzwi chcesz zatrzasnąć.
Dobranoc ci przez klamkę, — niestety! zamknięta!
Powtarzając: dobranoc! nie dałbym ci zasnąć.