Fraszka – gałązka, drobiazg, bagatela. Krótki utwór liryczny, najczęściej rymowany, wierszowany, o zróżnicowanej tematyce, często z elementami humoru, ironii (satyry, zakończony wyraźnym pouczeniem (puentą). Wywodzi się z antycznego epigramatu.
Istotą fraszki jest dowcipny pomysł, błyskotliwa idea.
Wyróżniamy fraszki obyczajowe, miłosne, refleksyjne, okolicznościowe.
Termin został zapożyczony z języka włoskiego przez Jana Kochanowskiego, wybitnego twórce tego gatunku. W języku włoskim „frasca” oznacza gałązkę, drobiazg, figielek lub żarcik.
Wcześniej do literatury wprowadził je Mikołaj Rej, nazywając swe śmieszne, rubaszne wiersze figlikami i pod takim tytułem zostały wydane.
W następnych epokach również pojawiały się w polskiej literaturze, np. w oświeceniu (fraszki satyryczne), w romantyzmie, pozytywizmie (fraszki publicystyczne), w okresie międzywojennym (fraszki polityczne), a po II wojnie światowej, głownie satyryczne. Ze znanych twórców tego okresu wspomnieć trzeba ludwika Jerzego Kerna, Jana Sztaudyngera czy Stanisława Jerzego Leca. Fraszki zawsze budziły zachwyt ze względu na swój wdzięk, rozmaitość tematów i nastrojów.
Fraszki zatem cechuje różnorodność tematyki i tonacji emocjonalnej.