Horacy

Quintius Horatius Flaccus

Horacy

(08. 12. 65 rok p.n.e. – 27. 11. 8 rok  p.n.e.)

 

Największy rzymski poeta liryczny, żył w I wieku p.n.e., syn wyzwoleńca, ceniony w starożytności i średniowieczu, nauki pobierał w Rzymie i Atenach, dzięki ojcu, który starał się zapewnić synowi wszechstronne wykształcenie. Uczył się filozofii, greki, poznawał wielkie literackie dzieła.

Był na wojnie, zbankrutował i stracił ojcowiznę, pracował jako pisarz u kwestora, wiele podróżował, otrzymał majątek od  swego mecenasa, utrzymywał dobre stosunki z Oktawianem Augustem.

Tworzył utwory o bardzo zróżnicowanej tematyce, począwszy od biesiadnej, po religijną, erotyczną, patriotyczną, satyryczną, okolicznościową.

Stworzył pieśni, które nazywał carminami (pieśniami, odami), stały się one wzorem dla następnych pokoleń, w Polsce wywarł wielki wpływ na Jana Kochanowskiego, ktory wielbił go za pieśni „nad złoto droższe”, a nim też wzorował się Adam Mickiewicz, pisząc „Odę do młodości”.

Propagował w swoich dziełach ideę umiaru, nazywaną tzw. złotym środkiem.

Najważniejsze w twórczości Horacego utwory to:

  • „Epody”, o treści politycznej, grozie wojny, szczególnie domowej,
  • „Satyry”, ośmieszające wady i słabości ludzkie, ukazane jednak z pewną pobłażliwością,
  • „Pieśni”,  najbardziej znaczące dzieła o różnej tematyce (religijne, biesiadne, wiersze do przyjaciół, wiersze do kochanek,  refleksje na temat śmierci, radości życia,
  • „Listy”, pełne odwołań filozoficznych, zagadnień poetyki („Ars poetica”).

Wiele wypowiedzi Horacego weszło do światowej skarbnicy sentencji:

  • Carpe diem (Używaj dnia),
  • Dulce et decorum est pro patria mori  (Słodko i zaszczytnie jest polec za ojczyznę),
  • Non omnis moriar (Nie wszystek umrę). Poeta tym zdaniem wyraża przeświadczenie, że poezja i sfera wartości duchowych są niezniszczalne, w przeciwieństwie do tego, co materialne i nie poddaje się działaniu czasu.

Zmarł w wieku 57 lat, spoczywa w Rzymie na cmentarzu eskwilińskim.