Impresjonizm w literaturze polskiej

  • Impresjonizm to sposób obrazowania utrwalający w utworze chwile ulotne, indywidualne, trudne do uchwycenia.
  • To rejestracja trudnych do nazwania wrażeń i stanów psychicznych.
  • Wiąże się z malarską „wrażeniowością”.

Cechy:

  • Barwność widzenia (uwrażliwienie na kolor).
  • Muzyczność (eksperymenty dźwiękowe).
  • Podmiotowość widzenia (zapis nastroju podmiotu lirycznego, liryczny emocjonalny opis).

  • W Polsce impresjonizm zapoczątkował S. Witkiewicz.
  • Przykładem mogą być utwory „Lato w Połądze”, „Tatry w śniegu”, „Na przełęczy”.
  • Malarskie spojrzenie rzeczywistości odnaleźć można w twórczości F. Faleńskiego, M. Konopnickiej, A. Asnyka./
  • W Młodej Polsce impresjonistyczne spojrzenie prezentowali: K. Przerwa-Tetmajer, J. Kasprowicz, A. Lange, L. Staff.
  • W dramacie stosował impresjonistyczne obrazy S. Wyspiański oraz T. Miciński.
  • Pojawia się również w powieściach S. Żeromskiego, W. Berenta.