Powieść Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni” napisana został w latach 1898-199.
Charakterystyczną cechą tych i poprzedzających je lat było współistnienie i ścieranie się różnych kierunków w życiu kulturalnym, społecznym i politycznym.
W literaturze, a ściślej w powieści, dominuje konwencja realizmu. Utwory z tego okresu zawierają szeroki obraz społecznej rzeczywistości, ujmowany zgodnie z wymogami prawdopodobieństwa życiowego, co oznacza, że wszystkie zdarzenia i przeżycia bohaterów są wyczerpująco umotywowane, a zwarta kompozycja odznacza się celowością, narracja zaś ma charakter „obiektywny”.