- Wiersz z gatunku liryki refleksyjnej.
- Ma charakter filozoficzny.
- Stanowi przykład rozważań na temat wartości, jaką jest miłość.
- Podmiot liryczny nie jest określony, występuje jako filozof, zastanawia się nad istota miłości.
- Podmiot liryczny stwierdza, że miłość to służba innym, pokora i skromność wobec świata.
- Ten, kto przyjmuje postawę miłości nie musi zastanawiać się nad sensem istnienia, rozumie bowiem po co i dla kogo żyje.
- Poeta zastosował przenośnię: „i siebie, i rzeczy chce użyć/żeby stanęły w wypełnienia łunie”, która obrazuje postawę człowieka wobec innych, polegającą na służeniu, wypełnianiu obowiązków człowieczeństwa.
- Takie postępowanie sprawia, że człowiek jest szczęśliwy i spełniony.
- Wiersz napisany jest prostym językiem, zbliżonym do potocznego.
- Składa się z 2 zwrotek, jedna ma 6 wersów, druga 4.
- W pierwszej części poeta zastosował rymy okalające, w drugiej krzyżowe, dokładne i niedokładne.
Miłość to znaczy popatrzeć na siebie,
Tak jak się patrzy na obce nam rzeczy,
Bo jesteś tylko jedną z rzeczy wielu.
A kto tak patrzy, choć sam o tym nie wie,
Ze zmartwień różnych swoje serce leczy,
Ptak mu i drzewo mówią: przyjacielu.
Wtedy i siebie, i rzeczy chce użyć,
Żeby stanęły w wypełnienia łunie.
To nic, że czasem nie wie, czemu służyć:
Nie ten najlepiej służy, kto rozumie.