- Utwór pochodzi z tomu „Pocałunki” (1926).
- Jest to typ liryki bezpośredniej osobistej, refleksyjnej.
- Sam tytuł stanowi informację o treści wiersza.
- Tematem są ulotne chwile, kiedy kończy się miłość.
- Ten krótki utwór liczy zaledwie 2 strofy po 4 wersy.
- Zwrotki maja regularną budowę, większość liczy po 10 sylab, po 4 następuje przedział intonacyjny.
- Poetka zastosował rymy żeńskie, parzyste, dokładne, przeplatane.
- Powstał w sytuacji rozstania z ukochaną osobą.
- Wiersz jest smutny i dowodzi kruchości uczuć, które przemijają.
- Znajdziemy w nim środki artystyczne, m. in. przenośnie (mp. „rzeźby obłoków”), pytania retoryczne (np. „Przecież ja jestem niebem i światem?”), wyolbrzymienie, kolokwializm (np. „Przecież mnie kochasz nad życie?”).
Wciąż rozmyślasz. Uparcie i skrycie.
Patrzysz w okno i smutek masz w oku…
Przecież mnie kochasz nad życie?
Sam mówiłeś przeszłego roku…
Śmiejesz się, lecz coś tkwi poza tym.
Patrzysz w niebo, na rzeźby obłoków…
Przecież ja jestem niebem i światem?
Sam mówiłeś przeszłego roku…