Muzyka romantyczna stawiała głównie na emocje, wykorzystując głownie formy kameralne – pieśni i niewielkie utwory fortepianowe.
Wybitni przedstawiciele muzyki kameralnej tego okresu to:
- Franz Schubert (1797-1828), austriacki kompozytor, prekursor romantyzmu w muzyce, sławę zyskał dzięki utworom: „Polna różyczka”, „Małgorzata przy kołowrotku”, „Król olch”, zainicjował także cykl pieśni romantycznych (np. „Piękna młynarka”.
- Robert Schuman (1810-1856), niemiecki kompozytor i krytyk muzyczny, uznawany za jednego z najbardziej wpływowych twórców epoki romantyzmu, całe życie walczył z depresją, tworzył symfonie i utwory kameralne, sławę dały mu fortepianowe „Sceny dziecięce” i cykl pieśni „Miłość i życie kobiety” czy „Miłość poety”.
- Fryderyk Szopen (1810-1849), polski kompozytor i pianista. Od września 1831 roku mieszkał we Francji. Jest uważany za jednego z najwybitniejszych kompozytorów romantycznych, a także za jednego z najważniejszych polskich kompozytorów w historii, inspirował się folklorem, tworzył polonezy, mazurki, sonaty, nokturny, od 1927 roku organizowany jest Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Szopena (cykl pięcioletni).
- Niccolo Paganini (1782-1840), włoski skrzypek, altowiolista, gitarzysta, wirtuoz i kompozytor, twórca np. dwudziestu czterech „kaprysów skrzypcowych”.
- Karol Lipiński (1790-1861), polski skrzypek, kompozytor i pedagog, autor symfonii skrzypcowych, polonezów, koncertował z Paganinim, współpracował w Wagnerem, przyjaźnił sie z Schumannem.
- Henryk Wieniawski (1835-1880), polski kompozytor i skrzypek, brat Józefa i Juliana. Jeden z najwybitniejszych polskich skrzypków i kompozytorów w historii, nazywano go „poetą skrzypiec”.