Kolejna pieśń patriotyczna związana z niezwykłym wydarzeniem w życiu narodu i państwa, czyli uchwaleniem Konstytucji 3 Maja 1791 roku. Ta ustawa zasadnicza regulowała prawo, wprowadzając ład do rządów magnaterii. Autorami dokumentu byli król Stanisław August Poniatowski, Ignacy Potocki i Hugo Kołłątaj. Warto pamiętać, że w trakcie pracy, uchwalania Konstytucji wielu posłów wyrażało swój sprzeciw, często na zlecenie państw ościennych (Rosji, Prus czy Austrii).Autorem słów był Franciszek Karpiński (1741-1825), poeta okresu oświecenia, pamiętnikarz, dramatopisarz, tłumacz, publicysta, moralista, twórca i główny przedstawiciel nurtu sentymentalnego w polskiej liryce. Melodię tej pieśni odnalazł i zharmonizował Jan Prosnak (1904-1987), muzykolog, badacz polskiej kultury muzycznej (zwłaszcza XVIII i XIX wieku), kompozytor. Melodia pochodzi z wystawianej w Warszawie w II połowie XVIII wieku głośnej komedii mieszczańskiej francuskiego dramaturga Louis Sébastien Merciera „Taczka sprzedającego ocet i musztardę, czyli cnota w grubej łachmanie”. Pieśń występuje w 2 wariantach.
Rzucajmy kwiat po drodze
tędy przechodzić mają
szczęśliwi narodu wodze,
co nowy Rząd składają.
Weźmy weselne szaty,
dzień to kraju święcony
Jakże ten król nasz bogaty!
Skarb jego – serc miliony
Uczcie się, dzieci nasze,
nucić tę pieśń wraz z nami,
ażeby wnuki wasze
śpiewały ją wiekami.
Krzywda wam, męże zmarli
zeszliście bez nadziei,
byśmy się jak oparli
srogich losów kolei.
Miasta, wioski szczęśliwe,
Wstawajcie, słońce wschodzi.
Niebo wdało się tkliwe
I ludzi z ludźmi godzi.
Żołnierz kraju obroną,
miastaśmy podźwignęli.
Już nad każdą koroną
krwi nie będziemy leli.
Weźmy weselne szaty,
dzień to kraju święcony
Jakże ten król nasz bogaty!
Skarb jego – serc miliony.