Emil Zola w powieści „Nana” obrazuje wpływ biologii i środowiska na życie człowieka. Powieść stanowi, zgodnie z koncepcją naturalistów, swoiste studium przypadku.
Przedmiotem analiz stała się kobieta, wywodząca się ze zdegenerowanej rodziny, uprawiająca prostytucję w biednych dzielnicach Paryża, która dzięki wyjątkowej urodzie zostaje aktorką i luksusową kurtyzaną. Droga, jaką przebywa Nana, jest konsekwencją dziedziczności oraz warunków społecznych, w jakich żyła.
Zola pokazał Nanę jako istotę biologiczną, podporządkowaną instynktom, która pragnie żyć w poczuciu szczęścia. Jego źródła upatruje jedynie w bogactwie, pieniądzach, a także beztrosce , sławie i możliwości spełniania swoich wszystkich zachcianek. Autor przedstawia na w utworze ludzkie żądze i namiętności, a także stara się rozwikłać naturę zjawisk społecznych.
Czytelnik poznaje konsekwencje życia zdeterminowanego przez fizjologią, podporządkowanego zaspokajaniu jedynie instynktów, bez uwzględniania wyższych wartości. Nana umiera w samotności, cierpieniu i zapomnieniu, oszpecona przez chorobę. Podobnie jak bohaterka postępuje całe społeczeństwo, staczając się ku upadkowi.