„Nike z Samotraki” Leopolda Staffa

  • Wiersz jest nawiązaniem, odwołaniem do mitologii.
  • Nike (Wiktoria) to bogini zwycięstwa, ciemnowłosa dziewica ze skrzydłami u ramion, towarzysząca bitwom i zawodom szermierz, przedstawiana z gałązkę oliwną,  ozdoba pomników budowanych na cześć zwycięstw.
  • Samotraka, grecka wyspa  na Morzu Trackim.
  • Wiersz z gatunku liryki refleksyjnej.
  • Składa się z 2 strof po 4 wersy.
  • Każdy wers to 13 sylab, występują rymy przeplatające abab, żeńskie.
  • Wiersz napisany został bardzo pięknym, ozdobnym językiem.
  • Stanowi opis pięknej rzeźby, podkreśla zachwyt jej kształtnym ciałem.
  • Podmiot liryczny opowiada o własnych emocjach, spostrzeżeniach, używając liczby pojedynczej.
  • Adresatką jest posąg Nike, który można oglądać w muzeum w Luwrze.
  • Przedstawiony obraz jest dynamiczny, żywy i pięknie ilustruje arcydzieło.
  • Wiersz stanowi przesłanie o ponadczasowości sztuki, piękna i nieustannego budzenia wrażliwości i wyobraźni.
  • Czytelnik odnajdzie żartobliwe spojrzenie na maksymę „stracić głowę”.
  • Poeta zastosował przerzutni, epitety (np. „liście laurowe”), apostrofy (np. „W wietrznych falach twych wiotkich szat słyszę muzykę”), metafory (np. „słyszę muzykę lotu, którego żadne nie prześcigną ptaki”), ożywienie (np. ” cały wiersz”).

W wietrznych falach twych wiotkich szat słyszę muzykę
Lotu, którego żadne nie prześcigną ptaki,
Czarująca bogini triumfu, o, Nike,
Co od wieków zdyszana lecisz z Samotraki!

Pośpiech potężnych skrzydeł twych powietrze chłoszcze,
Niosąc zwycięstwo, sław liście laurowe.
Nie pragnę ich. I temu jedynie zazdroszczę,
Dla którego w porywie swym straciłaś głowę.