„Nowy Testament” to 27 ksiąg, opowiadających dzieje Chrystusa i Rodziny Świętej, przedstawiający również działalność Apostołów już po śmierci Chrystusa. Jest wykładnią nauki Chrystusowych.
Do kanonu zalicza się:
- Księgi Historyczne, składające się z Ewangelii (“radosnych wieści, dobrych nowiny”), spisanych przez św. Mateusza, Marka i Łukasza oraz czwarta (najbardziej oryginalna i piękna), św. Jana, najmłodszego spośród Apostołów.
- Dzieje Apostolskie (relacje z apostolskiej działalności św. Piotra, Apostoła) i św. Pawła z Tarsu (“Apostołem Narodów”, ze względu na podróże misyjne), przedstawiające rozpowszechnianie się chrześcijaństwa, spisane najprawdopodobniej przez św. Łukasza.
- Listy Apostolskie, w sumie 21, 14 pisanych przez św. Pawła, a 7 przez innych Apostołów (wówczas listy były gatunkiem bardzo popularnym, budowa listów Pawła miała charakterystyczne części: wstęp, dziękczynienie Bogu, część główna listu – zachęta do życia w wierz, nauka Chrystusowego orędzia, zakończenie).
- Księga prorocza, Apokalipsa (objawienie), której autorem jest św. Jan, ukazująca przyszłe losy ludzkości i koniec świata.