Opera buffa

Opera seria (poważna) miała rywalkę w postaci opery buffa, czyli opery komicznej. Obie te formy wyodrębniły się około połowy XVIII wieku. Opera buffa charakteryzowała się następującymi elementami:

  • przywiązywała większe znaczenie do efektu dramatycznego,
  • była spektaklem melodyjnym,
  • posiadała szybką akcję,
  • traktowała o zwykłych ludziach,
  • obrazowała życie codzienne,
  • przedstawiane uczucia były bliskie odbiorcom, pospolite, rzeczywiste.

Najbardziej znani twórcy opery buffa to:

  • Giovanni Battista Pergolesi (1710-1736),
  • Giovanni Paisiello (1740-1816),
  • Domenico Cimarosa (1749-1801).

Nieco później różnice między operą buffa i operą seria zaczęły się zacierać, a elementy buffa zadomowiły się w poważnych utworach operowych.  Obok arii znaczenie zyskały ansamble, czyli sceny zespołowe, w których artyści śpiewają równocześnie.  Ożywiło to akcję, a sama opera stała się bardziej interesująca z dramatycznego punktu widzenia.

Około 1800 roku kastraci (zobacz wpis  o operze włoskiej) zaczęli znikać ze scen operowych, pojawiły się śpiewaczki, primadonny („pierwsze damy”), które podobnie jak kastraci ozdabiały śpiewane partie.