- Jan Kochanowski przełożył z łaciny 150 biblijnych psalmów.
- Był to przekład z przekładu – w oryginale utwory powstały w języku hebrajskim.
- Dzieło jest arcydziełem liryki polskiej (według wielu badaczy to najlepszy polski przekład psalmów).
- Tytuł wydanego w 1579 r. zbioru (Psałterz Dawidów) nawiązywał do tradycji głoszącej, że autorem wszystkich tych utworów jest król Dawid (co, jak dowiedli badacze Starego Testamentu, nie jest zgodne z prawdą).
- Psalm cechuje melodyjność, rytmiczność i uroczysty ton. Uniwersalną zasadą kompozycyjną tej hebrajskiej pieśni religijnej jest paralelizm elementów przeciwstawnych lub dopełniających się.
- Kochanowski dokonał poetyckiej parafrazy biblijnych tekstów.
- Wykorzystał przy tym różnorodne wzorce wersyfikacyjne.
- O uniwersalności „Psałterza Dawidów” decydują jego ponadwyznaniowość (godzi różne systemy teologiczne i filozoficzne, bazuje na kulturze śródziemnomorskiej) i ponadczasowość (wydobywa wciąż aktualne aspekty sytuacji egzystencjalnej człowieka).
Psalm 47 [Kleszczmy rękoma wszyscy zgodliwie…]
- psalm pochwalny, wzywający do radości i uwielbiania Pana (m.in. przez klaskanie, śpiew, granie na trąbach),
- Bóg jest Panem świata, królem, nawet niebo nie może ogarnąć jego chwały,
- podmiot zbiorowy (w domyśle naród wybrany lub Kościół) zawdzięcza Bogu zwycięstwa i dostatek (otrzymał dziedzictwo biblijnego Jakuba).
Psalm 91 [Kto się w opiekę poda Panu swemu…]
- Bóg ukazany jako oparcie dla człowieka, który pokłada w nim nadzieję,
- Pan ratuje człowieka z wszelkich opresji i ochrania go (metafora skrzydeł osłaniających przed niebezpieczeństwami, tarczy i puklerza, obraz aniołów dbających, by człowiek nie uraził stopy o kamień, noszących człowieka na ręku),
- całości dopełnia wizja człowieka stąpającego bezpiecznie po „żmijach gniewliwych”, „padalcach niecierpliwych”, dosiadającego lwa i smoka.
Psalm 130 [W troskach głębokich ponurzony…]
- prośba grzesznika o miłosierdzie, litość i wybaczenie win,
- utwór ukazuje bezmiar ludzkich grzechów, ale też wyraża ufność grzesznika, przekonanie o dobroci i miłosierdziu Boga („Aleś Ty Pan jest dobrotliwy, / Pan z przyrodzenia litościwy”).