Kazimierz Przerwa-Tetmajer
(12 lutego 1865, Ludźmierz – 18 stycznia 1940, Warszawa)
Poeta, autor dramatów i cyklów prozatorskich.
Przedstawiciel Młodej Polski, głos swojego pokolenia.
Brat przyrodni malarza Włodzimierza Tetmajera, kuzyn Tadeusza Boya-Żeleńskiego.
Pochodził ze zubożałego ziemiaństwa.
Do 1918 roku związany z Krakowem i Zakopanem, utrzymywał się z literatury.
Jeden z pierwszych polskich taterników, jego imię od 1902 roku nosi przełęcz pod Gerlachem.
Jego twórczość cieszyła się dużą popularnością na przełomie wieków, ponieważ celnie wyrażał nastroje epoki,a także filozoficzne światopoglądowe rozterki swego pokolenia.
Znany jest również jako twórca erotyków oraz utworów nawiązujących do folkloru góralskiego.
Uważany za największego piewcę piękna Tatr.
Wydał łącznie osiem tomów „Poezji”, utwory dramatyczne: „Zawisza Czarny”, „Rewolucja”, „Judasz”, cykl barwnych opowiadań „Na skalnym Podhalu” (1903-1910).
W dwudziestoleciu międzywojennym przebywał w Warszawie, podupadł na zdrowi i zubożał, nie uczestniczył w życiu literackim.
Dzięki akcji społecznej zapewniono mu utrzymanie i lokum.
W pierwszych miesiącach II wojny światowejusunięty został przez Niemców z hotelu, w którym mieszkał, zmarł w szpitalu.